بر اساس گزارش ها
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) و به نقل از ژورنال کتاب نیویورک: جان پل استونارد، نویسنده، مورخ هنر و مشاور مجله برلینگتون، به عنوان سردبیر، دانشجوی دکترای تاریخ هنر در موسسه هنر کورتولد در بریتانیا و نویسنده آثار متعدد در زمینه های مختلف. هنر مدرن و معاصر است. یادداشت بعدی (منتشر شده در دسامبر ۲۰۲۱) نگاهی انتقادی به سیندی هلمز، نویسنده، منتقد و هنرمند تجسمی، از کتاب جدید استونارد، خلقت: هنر از آغاز است.
“چرا مردم تصاویر می سازند؟” جان پل استونارد این سؤال را با سؤالاتی مانند «چرا مردم نفس می‌کشند؟»، خوردن، راه رفتن یا صحبت کردن یکی می‌داند؟ قرار می دهد. جواب چیست؟ چون به آن نیاز داریم؟ چون ما می توانیم؟ چون ناخودآگاه این کار را انجام می دهیم؟ افراد ماقبل تاریخ، مانند مردم امروز، محیط اطراف خود را درک می کردند و به شکل یا شکل نسبت به آن واکنش نشان می دادند. این طبیعی است، طبیعی است، انسانی است.
کتاب حاضر این پرسش تقریباً ساده و حتی مضحک را پذیرفته و جست‌وجو در تاریخ هنر جهان را آغاز می‌کند. تا بتوانیم داستان یا انگیزه ای که در پس این آرزوی انسانی وجود دارد را بیان کنیم. استونارد که کشتی تحقیقاتی اش هنوز در تاریخ هنر غرب لنگر انداخته است، به سایر نقاط جهان سفر می کند تا ثابت کند که مردم در همه مکان ها و زمان ها غریزه یکسانی برای نقاشی دارند. او در طول تحصیل به سراسر جهان سفر می کند و نشانه هایی را که به دنبالش است می یابد و از «چگونه» اجتناب می کند و به جای فرو رفتن در «چرا» است.
روند مطالعه استونارد مرزهای نوع انسان را با طبیعت ترسیم می کند. او مدعی است: «آثار هنری همیشه سابقه مواجهه انسان با طبیعت بوده است. «آنها نشان می‌دهند که ما چگونه فکر می‌کنیم و چگونه با جهان رفتار می‌کنیم…» همه جا و هر زمان که انسان تصویری خلق می‌کرد، طبیعت به نوعی درگیر آن بود. استونارد با این نگاه به طبیعت – طبیعت به مثابه یک الهه – تغییرات بزرگی را در مضمون، سبک هنری، فناوری، محرک های فرهنگی و گرایش های رایج نشان می دهد، چرا که تصاویر مهم تاریخی دائما در حال تحول هستند و هنرمندان می آیند و می روند.
اگر نقطه شروع را در جایی رها کنیم – از ابتدا، از حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش – عاج های کنده شده از ماموت ها، نقاشی های غارها و مجسمه های سرامیکی شواهدی را نشان می دهد که انسان مدت هاست بر مواد تأثیر گذاشته است. استونارد با شناخت انسانیت موجوداتی که غارها را نقاشی کرده‌اند، دست به کار جدیدی می‌زند: شرم و تردید را کنار می‌گذارد، آن نقاشان را هنرمند می‌خواند و در کارش وجود همان سلسله الهامات و انگیزه‌هایی را که به هنرمند و آنها می‌دهد، ثابت می‌کند. نشان دادن
در فصل های ابتدایی این کتاب، نکته خطرناک، میزان گمانه زنی هایی است که نویسنده در آن درگیر است. او پس از توصیف تابلوی مورد نظر، در تخیل خود غوطه ور می شود و حدس می زند که نقاش این نقاشی قصد «مبارزه کردن» با چه چیزی را داشته است، چه «دانشی» را می خواسته به دست آورد. آنچه می خواست در خاطراتش ثبت کند. همه اینها همراه با ادعای او که «نوعی تفکر مبتنی بر تصویر است…» و استفاده بیش از حد شاعرانه او از درام و دوری از حوزه اصلی، نظریه او را تقریباً باطل می کند.
تز او طبیعت است. به گفته وی، چون تمام آثار ماقبل تاریخ تصویر یک حیوان را دارند، زندگی انسان های ماقبل تاریخ حول محور حیوانات می چرخد. این یک واقعیت است، اما دشوار به معنای غیرممکن نیست. چون وقتی به مناطقی می رویم که آثار بیشتری باقی مانده است، موضوع تصاویر تغییر می کند و با تنوع بیشتری مواجه می شویم. وقتی کسی شروع به ثبت افکار و ایده های خود با گرفتن عکس می کند، نیازی به حدس و گمان نیست و نتایج محکم تر بیان می شود و استونارد (در قسمت های بعدی کتاب) با کمال میل از این فرافکنی صرف نظر می کند.
نوشتن این کتاب روان و آسان است. بسیار ساده تر و قابل احترام تر از کتاب های تاریخ هنر قدیمی. از ویژگی های این کتاب، مقایسه مستقیم بین موضوعات مقالات محقق در آن بازه زمانی خاص و محدود است. مثلاً وقتی در بین النهرین اتفاقی می افتد، در مصر چیز دیگری ظاهر می شود. هنگامی که امپراتوری روم به قدرت رسید، بودیسم در شرق شروع به شکوفایی کرد، و هنگامی که مسیحیت در بیزانس ظاهر شد، Quetzalcoatl (خدای زندگی Quetzalcoatl) آمریکا را متحد کرد. این به خواننده یادآوری می کند که در همان زمان در سایر نقاط جهان چه اتفاقی می افتد و همه چیز در همه جا اتفاق می افتد.
استونارد تاریخچه چندین عنصر ضروری را تقطیر می کند و سپس تصاویر را با آن عناصر تطبیق می دهد. مدلی که او از آن استفاده می کند این است که ابتدا وضعیت کلی تاریخ بشر را بررسی کند، ثانیاً تصاویر تاریخ را در آثار چند نفر خلاصه کند و سپس سه هنرمند اول هر دوره را که آثارشان نشان دهنده تغییر است انتخاب کند. روندی که می توان آن را این گونه خلاصه کرد: از «تصویر سنتی» به «کاتالیزور یا رویداد عصر» و از آنجا به «تصویر مدرن». با پذیرش تصویر مدرن توسط مردم و تا ظهور کاتالیزور یا اتفاق بعدی، این تصویر خود تبدیل به یک “تصویر سنتی” می شود و ….
همچنین نبوغ نویسنده در دهه ۱۹۸۰ به بحث پایان می دهد و از درگیری با هر آنچه مدرن است فاصله می گیرد. تکمیل این تحقیق با ژان دوبوآ انتخاب جالبی است. زیرا این هنرمند در نقاشی های خود – که شبیه نقاشی های غار است – به دوران ماقبل تاریخ بازمی گردد. چرا دوبوا به این تصاویر توجه کرد؟ “چون او این کار را انتخاب کرد. از این رو، فصل آخر کتاب با نقل قولی از ژان پل سارتر در مورد اینکه چرا مردم این کار را می کنند و آن را انجام می دهند، به پایان می رسد: «چون مردم دوست دارند».
با این حال، «خلق هنر از ابتدا» همچنان راهنمای مبتدیان در تاریخ هنر است. نتایج آن ابتدایی است و کاستی های آن شامل کمبود ابزارهایی مانند نقشه ها، جدول زمانی و منابع برای تحقیقات بیشتر است.
این کتاب ۹۸۷ صفحه ای توسط انتشارات بلومزبری در اکتبر ۲۰۲۱ منتشر شد.
