در پینترست به اشتراک بگذارید

از وقتی دختر بچه بودم دلم گربه می خواست. پدرم که از گربه ها متنفر است و همچنین به آنها حساسیت دارد، سال ها این ایده را رد کرد. بنابراین وقتی 23 ساله بودم، سرانجام آرزوی خود را برآورده کردم تا نازترین بچه گربه سیاه کوچکی را که تا به حال دیده بودم به فرزندی قبول کنم. اسمش را ادی گذاشتم.

برای سال اول، آدی همیشه در نوازش من بود. من هرگز برای آلرژی آزمایش نشده بودم، زیرا تصور می کردم هیچ یک از این مزخرفات را به ارث نبرده بودم. اما هنگامی که توپ خز کوچک من به بزرگسالی کامل رسید و من و نامزدم به یک آپارتمان کوچک در فیلی نقل مکان کردیم، متوجه مشکلات شدم. بزرگ ها

چشم های خون آلود، تحریک شده. احتقان دائمی ریه. از دست دادن نفس ترسناک. پیش یک متخصص آلرژی در شهر رفتم که گفت به گرد و غبار حساسیت شدید دارم و … حدس زدی گربه. من پرسیدم چگونه می‌توانم این مدت را بدون اطلاع از آن سپری کنم، و او گفت که غیرعادی نیست که آلرژی در دهه 20 زندگی شما یا پس از تماس مکرر و طولانی مدت با ماده حساسیت زا ظاهر شود. توصیه او این بود که گربه را به فرزندخواندگی بسپارد.

دفتر او را ترک کردم و بلافاصله فکر کردم: هیچ راهی وجود ندارد که ادی را رها کنم! من اقدام به خرید روبالشی های مختلف کردم، یک آنتی هیستامین روزانه مصرف کردم، از شوهرم خواستم جاروبرقی را انجام دهد و در اتاق خواب را ببندم. شروع کردم به رها کردن زمان با ارزشم با آدی، اما دادن او بالا غیر قابل تصور بود

خوب حدس بزن چی؟ آلرژی بدتر شد. اپیزودهای نفس گیری افزایش یافت. ما به خانه ای بسیار بزرگتر در ایالت متفاوت نقل مکان کردیم، اما کمکی نکرد. من همچنین یک نوزاد در خانه داشتم که باید از او مراقبت کنم و مدیریت مسائل بهداشتی خودم به یک چالش واقعی تبدیل شد.

بعد از یک شب به خصوص ترسناک که احساس می کردم نمی توانم نفس بکشم، به یک متخصص آلرژی برگشتم.

این یکی به شدت مرا سرزنش کرد. او گفت که من با آسم آلرژیک درمان نشده زندگی می کردم و داخل بینی من سفید بود. این بدان معناست که غشای بینی من همیشه از رینیت آلرژیک ملتهب شده است. او فوراً مرا برای واکسن های آلرژی ثبت نام کرد، اگرچه او گفت که آلرژی من به اندازه ای شدید بود که من فقط یک کاندیدای مرزی برای آنها بودم.

وقتی او هم به من پیشنهاد داد گربه را رها کنم، دوباره مقاومت کردم. به عنوان فردی که در جامعه انسانی محلی ما داوطلب شده است، آگاهی اجتناب ناپذیری از اتفاقی که ممکن است برای حیوان خانگی رها شده در پناهگاه بیفتد وجود داشت. حتی پناهگاه‌های بدون کشتار نیز در مواقعی که بیش از حد شلوغ هستند حیوانات را به پناهگاه‌های مختلف منتقل می‌کنند، که در صورت عدم پذیرش می‌تواند خطر خوابیدن آنها را به همراه داشته باشد. شروع کردم به گریه کردن. زندگی من داشت واقعاً بدبخت می شد. قبل از اینکه بچه گربه مورد علاقه ام را به فرزندی قبول کنم، هنوز از اینکه از آلرژی هایم مطلع نبودم، احساس گناه زیادی می کردم.

اما نسبت به زندگی گربه ام نیز احساس گناه می کردم. مجبور شدم از در آغوش گرفتنش پرهیز کنم، او دیگر با ما نمی خوابید و شوهرم برای جایگزینی محبت به او بیش از حد سفر کرد. در حالی که خانه ما به یک سرپناه ارجحیت داشت، اما زمانی که او را به فرزند خواندگی در نظر گرفته بودم، اصلاً این زندگی برای او نبود.

بالاخره یه اتفاقی افتاد که باعث شد بیدار بشم. من یک واکنش آنافیلاکتیک شدید از مرحله تجمع واکسن های آلرژی خود داشتم. من دچار مشکل شدید تنفس، اضطراب شدید، نبض سریع و سرگیجه بودم. حتی در این حالت ترسناک، خودم و نوزادم را به مدت پنج دقیقه به مطب آلرژی رساندم و یک تزریق اورژانسی استروئید دریافت کردم.

در آن لحظه بود که متوجه شدم نه تنها سلامتی خود را به خطر می اندازم، بلکه امنیت کودکم را نیز به خطر می اندازم، زمانی که شوهرم دور بود و من نمی توانستم وارد عمل شوم یا به درستی عمل کنم. من در نهایت برای خانواده‌ام احساس می‌کنم تا ببینم آیا آن‌ها حاضرند آدی را به فرزندی قبول کنند.

یک پایان خوش به شکل مادرم رقم خورد که عاشق گربه هاست، به آنها حساسیت ندارد و یکی از کمک کننده ترین افراد روی کره زمین است. او نوزاد پشمالو را پذیرفت، که سطحی از در آغوش گرفتن، نوازش و توجهی را تجربه کرد که سال‌ها بود ندیده بود. من مجبور نبودم با گناه بازگرداندن او به پناهگاه کنار بیایم و هنوز هم می توانستم هر از گاهی او را ببینم. همچنین می‌توانم به مصرف واکسن‌های آلرژی ادامه دهم تا سلامت خود را تحت کنترل درآورم.